ZONDER ZWAARTEKRACHT DRAAGT MEN NIETS

we have drawn a line
with both ends as a goal
we carry each other
let us carry
needing each other aimlessly
With nothing than the other 

Zonder zwaartekracht draagt men niets was number 1 last season in the mime theater top 5 of the theatre magazine TM: “Gripping performance about the willingness to carry one another makes a thunderous impression”.

For Forty minutes two mime performers carry each other on a small patch of rough wooden decks, along which the public is sitting on both sides in a single row. In silence, with one single simple light setting. They wear simple black clothes, their facial expression is neutral. All the emphasis is on lifting, carrying and lying down.

MTG Blont makes a raw, concession-free imagery. They look for authenticity in their work. They ask the public to open up to what they do with our movement, associative. Instead of a complete story. They see theater as a place where a meeting takes place, a meeting between people. Of all those people, they are the ones that have prepared something. They want to make a proposal. They don’t want to proclaim the truth, but attempt to create something true.

 

we hebben een streep getrokken
met beide uiteinden als doel
we dragen elkaar
laten ons dragen
hebben elkaar doelloos nodig
met niets dan de ander

Zonder zwaartekracht draagt men niets stond stond vorig seizoen op nummer 1 in top 5 van mimetheater van theatervakblad TM: "Aangrijpende performance over de bereidheid elkaar te dragen maakt daverende indruk".

Veertig minuten lang draagt de een de ander en de ander de een over een smal pad van ruwhouten vlonders waarlangs het publiek aan beide kanten in een enkele rij is opgesteld. In stilte, bij een enkele eenvoudige lichtstand. Ze dragen eenvoudige zwarte kleren, hun gezichtsuitdrukking is neutraal. Alle nadruk ligt op dat tillen, dat dragen, dat liggen. Behalve over de natuurkundige zwaartekracht  gaat de voorstelling ook over liefde en menselijke relaties.

MTG BLONT is in haar werk opzoek naar echtheid. Niet spelen maar doen. Ze vragen het publiek zich open te stellen voor wat hun beweging met ze doet, associatief. In plaats van een kant en klaar verhaal voor te schotelen. Zij zien theater als een plek waar een ontmoeting tussen mensen plaatsvindt. Van al die mensen zijn zij degenen die iets hebben voorbereid. Ze willen een voorstel doen. Geen waarheid verkondigen, maar een poging offeren om iets waars te doen ontstaan.