OK OK

Een minimalistische komedie die wordt uitgevoerd door het publiek zelf.

Vier deelnemers lezen gewoon, hardop, de gemarkeerde woorden voor uit het script dat ze krijgen. Het is geen geval van 'correct' inspreken of zoiets. Met het 'gewoon hardop zeggen van de regels’, zullen alle vier de lezers de betekenis ontdekken en wordt alles vanzelf duidelijk. Verrassend is echter dat niets is 'toegevoegd': de uitgesproken woorden drukken precies het soort twijfel, nieuwsgierigheid en angst uit die je zou mogen verwachten van iedereen die gevraagd wordt om hardop voor te lezen, in een groep, zonder voorbereiding.

De tekst lijkt steeds te anticiperen op de gedachten van de lezers. Het resultaat is een vaak erg grappige betekenis van het script dat een merkwaardig 'live' object lijkt, een tekst, die lijkt geschreven op hetzelfde moment als dat hij gelezen wordt. Dit gevoel neemt toe terwijl het stuk zich ontwikkelt en ontvouwt tot een verrassend einde.

In voorgaande voorstellingen werkten Ant Hampton en Gert-Jan Stam altijd met audio en koptelefoons. Zij zien de geprinte tekst van OK OK als een variant hierop maar dan met veel oudere 'technologie'. In tegenstelling tot het werken met een koptelefoon is de strategie nu volledig transparant. Iedereen kan lezen wat iedereen zegt.

OK OK verkent hoe je met de meest minimale investering van een lezer, woorden op een pagina in staat zijn om een levendige, tastbare aanwezigheid te worden.

 

OK OK is a minimalist comedy performed by the audience themselves.

Four participants simply read, out loud, the words hilighted on the scripts they hold. It’s not a case of acting or ‘correctly’ voicing anything. By ‘just saying the lines’ all four readers find meaning and intention falling into place. What is surprising however is that nothing is ‘imported’: the words spoken express just the kind of doubt, curiosity and anxiety that can be expected of anyone asked to read out loud, in a group, without preparation.

The text, then, seems to anticipate the readers’ thoughts at any given moment. The result is an often very funny sense of the script acting as an uncannily ‘live’ object; a text, perhaps, being written at the same time as being read. This feeling gently snowballs as the piece develops and unfolds towards a surprising end.

In previous project Ant Hampton and Gert-Jan Stam worked with audio and headphones. OK OK can be seen to treat printed text as a comparable if far older ‘technology’. Unlike the work with headphones however, the strategy is completely transparent. Everyone can read what everyone is saying.

OK OK explores in how, with only the most minimal investment from a reader, words on a page are able to conjure vivid, palpable presence.