IN DE EENZAAMHEID VAN DE KATOENVELDEN

In de eenzaamheid van de katoenvelden, misschien wel een van Koltès' meest duistere toneelstukken, toont de schrijver ons twee personages wier denken, voelen, handelen doordrenkt zijn van een levenshouding, een mensvisie zoals we die het laatste decennium steeds meer zien. Niet het geloof in het goede van de mens, maar de acceptatie van het negatieve is de basis van het menselijk handelen in dit denken.